Hans, in zijn boerderijtje in het buurtschap Slabroek. (foto: Peter Noy)
Hans, in zijn boerderijtje in het buurtschap Slabroek. (foto: Peter Noy)
INTERVIEW + FOTO’S

‘Ik houd niet zo van drukte, de rust hier dat ligt mij wel’

Algemeen 5.118 keer gelezen

UDEN | “Ik wil niet alle vragen beantwoorden hoor”, begint de in Oss geboren Hans van den Krommenacker (77) het interview op een herfstachtige middag in Natuurcentrum de Maashorst. De mensen die Hans beter kennen typeren hem als een aardige en lieve man. Kunstschilder Hans van den Krommenacker is een rasechte Udenaar en woont ruim vijftig jaar in een boerderijtje in het buurtschap Slabroek, op de grens van Uden en Nistelrode. Voor het Udens Weekblad wilde Hans graag zijn verhaal kwijt.

door Peter Noy

“Het moet wel over de inhoud gaan, niet over allerlei nietszeggende feiten. Af en toe flap ik er te veel uit, daar kun je problemen mee krijgen. Er zaten journalisten tussen die hun vragenlijstje kapot scheurden. Dat bedoel ik nou, al die vragen over het verleden daar zit ik niet zo op te wachten”, vertelt Van den Krommenacker met een lichte stemverheffing. Op de vraag hoe hij in het idyllische buurtschap Slabroek terecht is gekomen antwoordt Hans dat hij ruim vijftig jaar geleden een huisje aan de Volkelseweg had. “Dat werd me te klein, ik had er niet voldoende ruimte voor mijn atelier en vond toen, samen met mijn toenmalige vrouw Henny, dit karakteristieke boerderijtje. Hier had ik de rust en ruimte om mijn schilderijen te kunnen maken.” Naarmate het gesprek vorderde werd Hans openhartiger en vertelde honderduit over het heden en verleden.

Kunstacademie
Hans was de tweede uit een gezin van zes kinderen. “Op de vroegere Sint Petrusschool in Uden haalde ik niet de hoogste cijfers. Ik was meer een creatieve dromer en maakte op de zolder papier-maché poppen. Meester Clemens van Merwijk uit Veghel gaf destijds poppenkastvoorstellingen voor zijn leerlingen. Hij bood mij de gelegenheid om mezelf daarin te bekwamen. Door hem mocht ik ook voorstellingen in de klas en voor leraren geven. Op die manier kon ik mijn creativiteit en emoties de ruimte geven. Thuis hadden wij eertijds een schildersbedrijf. Mijn vader had mij het liefste in de zaak gehad, terwijl ik iets met mijn creativiteit wilde doen. Uiteindelijk mocht ik van hem naar de kunstacademie en leerde daar allerlei creativiteitsvormen. Toen ik van de opleiding afkwam, wist ik nog steeds niet wat ik wilde worden en hoe ik mijn ei het beste kwijt kon. Ik had toen nog geen idee hoe ik mijn gevoelens het beste tot uiting zou kunnen brengen”, vertelt Hans. “Ga ik naar de filmacademie, toneelopleiding of kies ik voor een andere opleiding? Mijn vader zei toen tegen mij: ‘Hans, niemand zit te wachten op een kunstschilder’ en ‘je gaat niet de hele dag rond huis lummelen, je gaat maar een baantje zoeken en ’s avonds kun je schilderen.’ Uiteindelijk was het kunstenaar Hakkie van Rosmalen (1923-2001) uit Den Bosch die mij het laatste zetje gaf. Ik besloot vanaf dat moment om mijn gevoelens te uiten door te gaan schilderen. Naast het vastleggen van mijn gevoelens in schilderijen, leverde de verkoop daarvan ook een centje op waarmee ik de elektriciteit kon betalen. Ik kon met schilderen mijn eigen wereldje creëren, dat was mijn manier om mijzelf staande te houden in de harde, boze wereld. Daarnaast kon ik me terugtrekken in mijn eigen atelier, zie het als een soort bescherming van mijzelf”, aldus Van den Krommenacker.

Ups en downs
Zonder vooropgezet plan visualiseert Hans zijn omgeving, waarbij emoties zoals liefde, verdriet, pijn, hoop en wanhoop de belangrijkste drijfveren zijn. De toegepaste stijl is een typische ‘Van den Krommenacker’ stijl, een combinatie van abstract en expressionisme. “Ik heb in mijn leven veel ups en downs meegemaakt. Juist de dieptepunten waren voor mij de trigger points waardoor ik mijn gevoel en emoties op een schilderdoek tot uiting kon brengen. Ik wil er geen decoratief plaatje van maken, het moet meteen raak zijn.” In het in 2003 uitgebrachte boek met als titel ‘Als tranen zingen’ staat een deel van zijn collectie omschreven, voorzien van prachtige foto’s. De auteur drs. Marieke van Gemert omschrijft Hans daarin als iemand die afkeer heeft van alles wat naar reclame zweemt. ‘Hij houdt zich overal buiten, ver van de gangbare kunstuitingen, ver van de promotors, ver van de kunstwereld’.

Echtscheiding
Hans van den Krommenacker groeide op in een traditioneel gezin. Zijn vader was een hardwerkende, integere man en was niet zo van de woorden, eerder gesloten. Het krijgen van complimentjes of schouderklopjes was niet zo gebruikelijk, er moest gewerkt worden. Hij aardde meer naar zijn moeder, daar kon hij zijn emoties beter bij kwijt. “Pas na de dood van mijn vader op 67-jarige leeftijd, heb ik hem leren waarderen in hoe hij was”, vertelt Hans openhartig. Hans is zeven jaar getrouwd geweest met Henny. Samen hebben ze twee dochters, Sofie en Femke, en vijf kleinkinderen. “Ik heb heel veel respect voor Henny en heb veel aan haar te danken. Pas na onze scheiding drong het tot mij door hoe goed ze voor mij was en mij vrij liet in mijn doen en laten. Misschien heb ik wel te veel mijn eigen ding gedaan, ik heb er veel verdriet van gehad.” Met zijn beide dochters heeft Hans een goed contact. Enkele jaren terug was hij bij de voorstelling Grenslicht in Theater Naat Piek, waar zijn dochter Sofie als regisseur aan meegewerkt heeft. De knipoog en tranen in haar ogen, na afloop van de voorstelling, ontroerden hem.

Sober leven
Wat opvalt is dat Hans niets met elektronica heeft, geen TV en geen computer. “Ruim vijftien jaar geleden is mijn televisie stuk gegaan. Ik mis deze niet, ik kan mijn geest daar niet mee verrijken”, zegt Hans resoluut. “Ik leef sober, heb geen rijbewijs, geniet van de natuur en klassieke muziek en het nieuws haal ik van de radio of van de mensen in de straat. Iedere morgen loop ik naar mijn pony Usi om het trouwe dier vers hooi en water te geven. Ik houd niet zo van drukte, de rust hier dat ligt mij wel.”

Hans bladert in het boek 'Als tranen zingen'. (foto: Peter Noy)
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant