Vanaf zijn balkon met uitzicht op de Petruskerk.
Vanaf zijn balkon met uitzicht op de Petruskerk.
TERUGBLIKKEN MET

‘Ik ben in meerdere opzichten een geluksvogel’

Algemeen 2.250 keer gelezen

UDEN | Als ik voor zijn woning aan de Promenade sta, moet ik eerst even uitzoeken hoe ik de bel moet bedienen. Het blijkt dat ik het huisnummer moet intikken en dan op de knop met het belletje moet drukken. Via de intercom hoor ik ‘vierde verdieping’. Hij staat me op te wachten op de galerij en eenmaal binnen staat de schaal met koekjes al klaar op tafel. Het Udens Weekblad blikt terug op het leven van Wim Pepers.

tekst en foto’s: Ankh van Burk

Wim werd geboren op 22 juli 1936 in Keldonk als vijfde telg in een gezin van dertien kinderen, zeven dochters en zes zonen. Zijn ouders hadden een klein gemengd bedrijf en moeder stuurde het huishouden en de opvoeding van de kinderen. “Het was pover bij ons thuis, al heb ik dat niet zo ervaren. Wat ik van mijn ouders meegekregen heb, is weinig te hechten aan bezit, maar te leven met datgene wat je nodig hebt. Ik zie dat bij al mijn broers en zussen terug.” Wim ging naar de kleuterschool, waar hij met zijn toekomstige vrouw al in de klas zat. Het was in de oorlogstijd en Wim heeft daar bewust herinneringen aan, want in de regio Erp, Keldonk en Boerdonk waren de gevechten hevig. “Ik kende geen angst, maar ik heb vliegtuigen neer zien storten. Ook speelden wij als kind met oorlogsmateriaal, zoals een kruitrol, waarmee je in het donker licht kon maken. Van een machinegeweer zaagden we de loop af om er proppen mee te schieten. Als kinderen maakten we al kennis met oorlogsgeweld.” De kleuterschool werd geleid door strenge nonnen, die tikken op de vingers uitdeelden. “Mentaal leek dat nergens op.” De lagere school in Keldonk werd geleid door vier leerkrachten op acht klassen. “Ik liep daardoor een leerachterstand op met rekenen, moest bijles krijgen en kwam in de voorbereidende klas van het missieseminarie van de paters van de H. Geest in Weert.”

Roeping
Wim wist al op 10-jarige leeftijd dat hij pater wilde worden door de inspirerende preken van Franciscaanse paters bij de Antoniusprocessies in Keldonk. Hij volgde de gymnasium alpha-opleiding op het seminarie in Weert. Hij kreeg apart les in zingen de eerste tien minuten, waarna de docent met de klas verder ging. “Ik voelde me toen al een geluksvogel.” In het tweede jaar werd Wim de ‘boodschappenjongen’ van pater prefect en leerde op die manier alle leerlingen van het seminarie kennen. Ook werd er veel gedaan aan tekenen, muziek, toneel en sport. In de vierde klas werd Wim aangesteld als waarnemer van het amateur KNMI-station op het terrein. De waarnemingen moest hij doorgeven aan Den Bilt. Al met al heeft hij de prettigste herinneringen aan die tijd. Na afronding van de gymnasiumopleiding werd hij ‘ingekleed’ bij het begin van het noviciaat in Gennep. “Dat was een behoorlijk streng jaar, waar je doorheen moest komen. Daarna volgde het afleggen van de ‘kleine gelofte’ voor 3 jaar, waarin ik in Gemert op het kasteel opgeleid werd in filosofie, theologie en kosmologie als tegenhanger van de filosofie om niet te zweverig te worden.”


Keerpunt
De 3-jarige opleiding werd afgesloten met een retraite, waar de student moest beslissen over het afleggen van de eeuwige gelofte. “Ik aarzelde, ‘eeuwig’ vond ik te lang en voor mijn gevoel kon ik dat niet waarmaken. Ik stopte ermee en kwam weer thuis. Mijn ouders reageerden heel nuchter op mijn beslissing en vonden dat ik maar moest gaan werken. Zo kwam ik terecht bij de administratie en verkoop van de afdeling bedrijfsgoederen van de CHV in Veghel. Tegelijkertijd studeerde ik financiële administratie, sociale wetgeving en verzekering en management. Na drie jaar kwam ik als chef de bureau bij een oliehandel in Vlijmen. Na een jaar werd ik via de Van Lanschotbank gevraagd orde op zaken te gaan stellen bij een aannemersbedrijf, waar ik de administratie met succes heb gesaneerd, evenals later bij een textielbedrijf in Huissen.

Huwelijk
Na zijn afhaken van de opleiding tot pater en zijn terugkeer in Keldonk kreeg Wim op de toneelvereniging verkering met Tine, met wie hij al op de kleuterschool zat. In een bepaald toneelstuk speelden zij al man en vrouw. Zij trouwden in 1963, daags na de moord op Kennedy wat de sfeer op hun huwelijksdag beïnvloedde. Zij gingen in Uden wonen. Samen kreeg het echtpaar een zoon en later adopteerden zij een dochter uit Zuid-Korea. Zij hebben intussen drie kleinkinderen. Tine was kleuterjuf in Erp en Uden, later ging zij in de mode en had een brei-atelier. Ook heeft zij een boutique gehad in de Kerkstraat, Boutique Gervaise.

BijEEN
In 1967 zag Wim een advertentie van de gezamenlijke missionerende congregaties, die hun eigen blad wilden opheffen om een gezamenlijk tijdschrift uit te geven. “Zij zochten iemand met affiniteit en financiële kennis. Ik solliciteerde en werd aangenomen, aanvankelijk als coördinator, later, in 1970, werd ik directeur. BijEEN, het nieuwe blad was bedoeld om een breder beeld te geven van de mondiale samenleving met zijn verscheidenheid aan culturen en godsdiensten.” Wim begon met de adresbestanden van de congregaties bij elkaar te voegen en te sorteren en zette een promotiecampagne onder de parochies op om abonnees te werven. Verder gaf hij het geheel financieel handen en voeten en zette een administratie op. “Daar liggen mijn kwaliteiten: organiseren, zaken handen en voeten geven, een goede financiële administratie en promotie.” Vanaf 1984 werden er ook boeken uitgegeven. Tot 1997 heeft Wim dit werk gedaan. “Eerlijk gezegd, blad en boeken die belangstelling willen wekken voor een mondiale samenleving, hebben maar een klein bereik wat voor een uitgever moeilijk is. Toch was het belangrijk en zinnig om te doen.”


Vrijwilligerswerk
Naast zijn baan was Wim ook actief in het Udense parochiewerk. Zo begon hij in de Pius met een enquête over de betrokkenheid van de parochianen, wat resulteerde in tien gespreksgroepen. Toen de kinderen op school zaten, raakte Wim betrokken bij de Stichting Schoolkatechese. Ook was hij voorzitter van het parochiebestuur van de Paulus en maakte de opheffing van die parochie mee. “Na mijn pensionering ben ik nog drie jaar actief geweest als penningmeester van de Nederlandse Missieraad en van Missie en Jongeren. Ook werd ik gevraagd om bij de Pauselijke Missiewerken de personele organisatie op orde te brengen. Ik ben tot de conclusie gekomen, dat je ook bij non-profitorganisaties kwaliteitseisen aan het personeel moet stellen. Bij dergelijke organisaties wordt nog weleens uitgegaan van de goodwill van het personeel, maar dat gaat dikwijls ten koste van die mensen. Nu ben ik nog betrokken bij de gespreksgroep die van de Paulus overgegaan is naar de Kapelgemeenschap. Ik ben altijd betrokken gebleven bij de 8 mei-beweging en hou me op de hoogte van diverse missietijdschriften.”

Terugblik
Wim leest veel, elke dag de krant en verder boeken en tijdschriften. Hij puzzelt ook graag en regelmatig speelt hij een potje bridge met zijn vrouw. Terugblikkend op zijn leven zegt hij: “Ik ben in meerdere opzichten een geluksvogel. Ik heb kansen gehad of kwam op het goede moment de goede mensen tegen met wie het klikte of die mij een duwtje gaven in de goede richting. Ook in fysiek opzicht heb ik geluk gehad. Ik heb al meerdere malen dingen overleefd die anderen niet overleven, zoals een open aneurysma 12 jaar geleden. Nu voel ik me goed en hou me nog regelmatig in beweging met fietsen.”

Afbeelding
Op zijn favoriete plekje op de bank.
Wim leest nog allerlei tijdschriften.
Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant