In gesprek met oud-wethouder Marcel Delhez
Politiek 71 keer gelezen UDEN – Wat er allemaal bij komt kijken als je wethouder wordt, hoe leerzaam het is en hoeveel nieuwe mensen je ontmoet. Hoe het is om opeens een publiek figuur te zijn en hoe het voelt als dat opeens weer voorbij is. Marcel Delhez kijkt terug op acht jaar wethouderschap voor de VVD/Leefbaar Uden. Voor hem was geen plaats meer in het nieuwe College van Burgemeester en Wethouders van Uden en betekent het weer een nieuwe weg inslaan.[image=280269]
Wat vond je het mooiste?
“Ik heb mensen en organisaties leren kennen die ik anders misschien nooit ontmoet zou hebben. Mensen met een wezenlijke inbreng en een enorme gedrevenheid. Neem nou de mensen uit de natuur en milieuhoek. Ik ben heel blij dat ik daarbij betrokken ben geraakt. En zo heb ik ook dingen gezien die ik anders niet gezien zou hebben. En dan doel ik op de culturele sector. Verder heb ik het altijd erg mooi gevonden dat ik met mensen van elk niveau aan tafel heb gezeten. Dat is heel afwisselend en heel boeiend.”
Was je vertrek vanzelfsprekend?
“Je weet van tevoren dat het erbij hoort in de politiek. De houdbaarheid van een bestuurder is eindig. Ik had nog best weer vier jaar door gekund, het is een prachtige ‘hondenbaan’. Zo wordt het wethouderschap vaak omgeschreven en ik onderschrijf dat wel. Maar ik ben toen ik nog parttime wethouder was een studie public management begonnen aan de universiteit van Tilburg. Die heb ik in 2012 afgerond. Natuurlijk om daar iets mee te gaan doen. Die tijd is dus nu gekomen. Maar ik neem wel eerst de tijd om het voor mezelf en mijn gezin af te ronden. Het wethouderschap heeft veel van me gevraagd.”
Wát heeft zoveel van je gevraagd?
“Ik wist amper wat het inhield. Het was veel lezen, meelopen en me laten informeren. In korte tijd zorgen dat ik wist waar het allemaal over ging. Ik heb moeten leren om de wensen uit de burgerij te vertalen naar de uitvoerende ambtenaren. Dat viel niet altijd mee, want je doet het nooit goed voor iedereen. Als iets wat de omgeving wil, écht niet kan moest ik proberen daar begrip voor te krijgen. Ik wilde wethouder zijn voor iedereen, niet alleen voor mijn achterban. Ik vind dat je inwoners serieus moet nemen en als iets past binnen de wensen, dat je het ook moet doen. Ook al was iemand anders in het college er niet mee eens. Ik ben de discussie nooit uit de weg gegaan.”
En dan toch veel commentaar.
“Zeker. Maar als je onder meer over de wegen en de stoepen gaat, krijg je dat. En Markant. Er was zoveel weerstand, althans je hoorde vooral de tegenstanders. Je moet het blijven uitleggen. Daar had ik wel eens last van ja. Dat mensen ongenuanceerd iets roepen, waar je vervolgens niets op terug kunt zeggen. Via bepaalde sites bijvoorbeeld. Maar het hoort erbij, ook al heb ik nooit geleerd het helemaal te negeren. Maar los daarvan, ik heb nooit spijt gehad van mijn stap om in de politiek te gaan.”
Hoe kwam je daarbij?
“Via mijn studie communicatie rolde ik in werk voor de sportbonden en de organisatie van nationale HBO-kampioenschappen. Ik was al jong aangesloten bij de VVD en de Juniorkamer waar ik leerde debatteren. Sport heeft altijd mijn bijzondere aandacht gehad en speciaal in Uden waar ik oneerlijkheid ervoer over verdeling van geld voor Udense sportclubs. Daar wilde ik wel invloed op hebben. Toen ik door de fractie benaderd werd om wethouder te worden moesten anderen me wel overtuigen. Ik wilde niet over een nacht ijs gaan en een bevestiging dat de politiek echt iets voor me was”.
Moest je over meer overtuigd worden?
“Ik ben afgestudeerd op intergemeentelijke samenwerking en de bestuurlijke rol daar in. Ik was en ben voorstander van gemeentelijke opschaling het liefste samen met Veghel. Je kunt het straks niet meer alleen. We gaan van groot naar groter. Maar er leek geen politieke meerderheid haalbaar. We hebben als college toen besloten voorlopig zelfstandig te blijven en te blijven kijken naar andere partners. Misschien had er strakkere regie over gevoerd moeten worden om kleur te bekennen. Het heeft stevige discussies opgeleverd, dat in ieder geval. Maar de politieke werkelijkheid was op dat moment anders.”
