70 jaar geleden een Duitse bom, nu de sloper
Opmerkelijk 92 keer gelezen UDEN - Het was de grootste boerderij van Uden, daar op ’t Duifhuis, maar toen viel er een bom op en werd het gebouw verwoest. Na de oorlog kwam er een nieuwe boerderij en die is vorige week verwoest, maar dat was met toestemming, ook al doet het Mientje Gijsbers-Schepers (63) best zeer. “Want ik heb hier heel mijn leven gewoond.”[image=288188]
Niet heel de boerderij wordt gesloopt. Het gedeelte waar Mientje en haar man Kees wonen, blijft staan, maar de tot woonhuis omgebouwde stal, maakt plaats voor een vrijstaand huis waar zoon Hans gaat wonen.
Hopelijk lang en gelukkig, maar niet iedereen is dat op deze plek gelukt, weet Mientje Gijsbers. “Mijn oma, Drieka Schepers - de Louw, verloor in 1921 al heel vroeg haar man door ziekte en toen stond ze er alleen voor. Mijn vader Hannes Schepers was negen jaar en toen moest hij eigenlijk al voor zijn moeder zorgen. Er zaten ook nog vijf broers en zussen onder en de zesde moest nog geboren worden.”
Het lukte toch om, met de inwonende knecht Hannes van Os, de boerderij voort te zetten, maar toen kwam die Duitse aanval op de corridor, de levensader van operatie Market Garden. Het Duifhuis werd door de Duitsers veroverd, maar niet zonder de verwoesting van enkele boerderijen, waaronder die van Drieka Schepers. “Ze was met de kinderen bij de molen op Hoenderbosch, maar ons pap was thuis. Hij heeft nog geprobeerd een dorsmotor eruit te halen, maar iedereen riep: ‘blijf eruit, blijf eruit!’ Toen is de boerderij afgebrand.”
Het gezin kon bij de buren, de broer van Drieka, Hannes de Louw terecht, vertelt Mientje. “Van ‘de wederopbouw’ hebben ze in 1951 de nieuwe boerderij kunnen bouwen.”
Van de zeven kinderen won Hannes het ‘spierke trekken’. Hij mocht de boerderij overnemen. “Maar er was wel de afspraak, degene die de boerderij trok, moest er wel moeders bijnemen. Dat heeft goed gegaan en later ben ik, als enig kind op de boerderij gebleven. Helaas is ons pap ook veel te vroeg overleden, in 1965, hij was nog maar 53 jaar. Ik was 14 jaar en mijn moeder kon met mij niet verder gaan met boeren. De koeien en varkens gingen de deur uit en in 1974, toen ik trouwde, hebben we de stal mogen verbouwen tot woonhuis voor ons moeder.”
Een groot gedeelte van de boerderij wordt nu dus gesloopt. “Gisterochtend moest ik even weg, want ik vond het toch wel heftig”, vertelt Mientje. “Er gaat een stukje geschiedenis verloren, maar ik weet in mijn achterhoofd dat er iets moois voor terugkomt: een nieuw vrijstaand huis voor onze zoon Hans.Zo komt er toch weer een naamgenoot terug op deze voor mij zo dierbare plek.”
[image=288189]
