Udense peuters wandelen de ééndaagse
Column 44 keer gelezen Cabaretier Mark van de Veerdonk laat iedere week, op geheel eigen wijze, zijn licht schijnen op actuele onderwerpen uit de regio. De column is ook na te lezen in de vrijdageditie van het Udens Weekblad, Stadskrant Veghel, weekblad Regio Oss en in De MaasDriehoek.[image=83643]
Obesitas is geen peulenschil. Mijn nicht Chantal uit Haps leed eraan, en fors ook. Ze kon de badkuip vullen zonder er water in te doen. Bij brandend maagzuur werd in haar geval de brandweer gebeld. Of je kon spreken van een ziekte, weet ik eigenlijk niet. Ze at gewoon teveel. Haar plaatsnaam zei genoeg. In de koelkast had ze een spaarlamp hangen en om de drie weken moest ze van bestek wisselen vanwege metaalmoeheid. Terwijl ze zelf dondersgoed wist dat overgewicht haar leven aanzienlijk kon verkorten. Wat ook gebeurde. Toen ze vorige zomer in Frankrijk ging bungeejumpen, sprong de brug mee. Hops!
Ik ben gelukkig niet echt dik. Op mijn kop na dan. Op sommige foto’s heb ik zoveel onderkinnen dat mijn hoofd op een stapel pannenkoeken lijkt te liggen. Ik zie er uit zoals iemand anders zich in de spiegeling van een lepel ziet. Maar corpulent kun je me niet noemen. Vroeger als pasgeboren baby was ik wel een klontje. Ik ben in 1959 geboren, van 28 juni tot 4 juli. Gelukkig nog wel in hetzelfde jaar. Pas rond mijn 40ste ben ik uiteindelijk weer op mijn geboortegewicht gekomen. Kun je nagaan. Mijn ouders hebben zich nooit druk gemaakt over de overtollige kilo’s die ik als peuter met me meezeulde. Ach, dat komt later wel goed … en dat kwam het ook.
Tegenwoordig gaat het precies andersom. Kinderen worden redelijk mager geboren maar dijen daarna in 10 jaar uit tot wandelende worstenbroodjes. Of moet ik zeggen “chipszakken”, want daar komen die extra kilo’s meestal vandaan. Nog even en alle kinderen dragen net als die stam in Ethiopië zo’n schoteltje in hun onderlip. Hebben ze hun handenvrij om te facebooken en te what’s appen. Vind je het gek dat ze zo dik worden? Ze lijden stuk voor stuk aan telebesitas. Van lichamelijke beweging is geen sprake meer. Wist je, de schooljeugd heeft tegenwoordig een rugzak met wieltjes!? Ik was laatst op het Maaslandcollege in Oss. Dat leek verdorie wel een symposium voor stewardessen!
Ik zie maar 2 oplossingen: De tweecomponenten lipgloss (maar dat is enkel voor de meisjes) of toch jong beginnen met bewegen. De Udense peuterzalen hebben dat begrepen en organiseerden van de week een “wandel ééndaagse”. Een prima initiatief. Helaas waren er onderweg wel weer traktaties voor de kleintjes. Dat schiet natuurlijk niet op. Afpakken! Doorlopen! En mond dicht!
Een mager weekendje gewenst door
