Onderzoek naar ‘hostiewonder’ in Pius
Opmerkelijk 338 keer gelezen UDEN - De sneeuw smelt snel bij de Pius X-kerk, want het is een kruispunt van energiebanen, zei een heemkundeman ooit tegen mij. Onzin, zei de koster. De sneeuw smelt er snel omdat hij de strooiploeg van de gemeente een vlaai beloofde als ze eerst bij de Pius kwamen sneeuwruimen.[image=261001]
Niet echt een probleemstelling die om onderzoek vraagt, maar toch loopt Stef Freriks met zijn wichelroede door de Pius en tekent met krijt lijntjes op de grond waar de punt van zijn wichelroede omlaag schiet. Het is duidelijk, door de Pius lopen leylijnen! Aardstralen met energie en vroeger zouden de kerken er op gebouwd zijn, maar daar gaat het vandaag niet om. Nee, het gaat om het hostiewonder!
Het verhaal, kort door de bocht: In 2000 vindt de kosteres achter in de kerk een paar hosties. Die mag je niet zomaar weggooien, want het is het ‘lichaam van Christus’. De kosteres doet ze in een kan water waar ze in mogen oplossen en later zal ze alles weggieten in het ‘heilig putje’. Maar een paar dagen later als ze de ‘tabernakel’ opent, blijken de hosties in bloedende hartjes veranderd te zijn. Het bisdom pikt de hosties op en zwijgt er over tot het Udens Weekblad over het hostiewonder bericht. RTL en de NOS willen komen filmen, maar de kerkdeuren blijven dicht en het bisdom dumpt snel de bloedende hartjes in het heilige putje van de Sint Jan. Typisch geval van ‘doofpot’ zo stelt RTL, maar zonder beeld van het hostiewonder haakt de landelijke media af en de Pius verandert in een lege kerk die overigens wel heel goed gebruikt wordt door Caritas.
Het hostiewonder lijkt vergeten, tot van de zomer een kerkelijk jurist een onderzoek begint en bij mij aanklopt. Helaas, ik heb het hostiewonder niet persoonlijk gezien, maar dat van de leylijnen, dat heeft er misschien wel mee te maken?!
Ja, ik weet wel iemand die dat kan onderzoeken!
Stef Freriks krijt op de grond en al snel belanden we achter het altaar. “Van het zuiden uit komen vrij sterke leylijnen hier binnen en vanuit de westelijke richting iets minder sterke en die kruisen elkaar precies op de plek waar vroeger het tabernakel gestaan heeft.”
Dat is wel erg toevallig?!
Stef denkt van niet. “Mensen bouwen wel vaker intuïtief of vanuit het gevoel op de juiste plaats. Ga maar eens op dat punt staan.”
Ik doe wat Stef zegt en voel mijn benen op het kruispunt zwaar worden. Een beetje, niet veel, maar wel duidelijk voelbaar. Ik mag van Stef ook even zijn gereedschap gebruiken. Waar de wichelroede bij Stef flink uitsloeg, voel ik alleen maar een lichte trilling. Niet veel, maar het is er wel.
“In de abdij zit achter het altaar ook zo’n plek”, weet Stef. “Nee, je moet hier niet gaan wonen. Dan zul je slaapproblemen krijgen omdat je overladen wordt door energie. Dit is echt een intentieplaats, een plek voor bewustwording: een vijver of een beek op deze plek zou geneeskrachtig water kunnen bevatten!”
Echt dé plek voor een hostiewonder dus, maar ik check de volgende dag toch maar even bij een
betrouwbare bron waar het hostiewonder precies heeft plaatsgevonden.
“In de kluis van de sacristie”, is het antwoord waar ik niet op zat te wachten, zucht.
Een heel andere plek dus, “Maar er stond wel een groot Heilig Hartbeeld!”
André van der Linden
[image=261002]
[image=261000]
