‘De zusters zijn gezellige buren’
Opmerkelijk 260 keer gelezen UDEN - “We hebben heel gezellige buren”, vertellen Riki en Hein Ceelen die een wel heel uniek huis bewonen met een glas-in-lood slaapkamerraam en een binnendoorweg naar de kapel van Birgittinessen. Ooit woonde hier de rector van de slotzusters, maar een vaste priester in huis heeft de abdij niet meer.[image=256872]
Dus is Hein Ceelen de man in huis? Hij lacht: “Ze vragen vaak: ‘Hoe is ’t met de zusters?’ Dat weet ik niet, maar ik denk goed, want anders hoor ik het wel.”
“Dan komt de abdis gelopen”, vertelt Riki. “‘Hein, mak dè ‘s efkes’ of ‘weet jij daar een oplossing voor?’”
Geweldig vinden de twee het om de zusters van dienst te zijn. Tegenwoordig met het repareren van een bril of gehoorapparaatje, want het zware werk kunnen de twee helaas niet meer doen. Ze zijn ook al 82.
Anderen doen nu de tuin en de stoep. “Niet naar onze zin”, vertelt Riki, maar ja, wat wil je: “Voorheen lag er geen grassprietje schuin.”
Ze wonen op de eerste verdieping en vanuit hun keukenraam zien ze de binnenplaats. “Ik hou het in de gaten”, vertelt de dappere Riki: “Als ik het niet vertrouw, dan ga ik naar beneden en schiet ik mee naar binnen. Moeder abdis staat er ook maar alleen voor. Wel achter tralies, maar ge wit nooit. Een keer was er een vrouw ‘ik moet bevallen!’. Nou, net zo min als ik en haar man vroeg een tientje, want hij had geen benzine. Hij zei tegen de zuster dat hij dat tientje verloren had. Hij kwam nu een nieuwe halen.”
Het zijn gelukkig uitzonderingen. “Ze komen veel voor de hartjes”, vertelt Hein “Geborduurde lapjes in de vorm van een hartje met gezegende was erin voor als kindjes tandjes krijgen. Het helpt ook tegen koorts.”
Als de zusters retraite hebben, neemt Riki die verkoop over. Maar om zeven uur gaat de poort op slot. “Ik doe de spijker erop”, lacht Riki “Dan moeten ze bellen.”
“De intercom bij de poort is van ons”, legt Hein uit. “Als mensen vreemd zijn, krijgen ze de poort niet open. Er zit zo’n ring, waar ze geen weg mee weten. ‘De poort zit op slot!’ Nee, hoor. Trekken en naar links!”
Hélemaal het klooster in, wil Riki niet. “Nee, zo’n leven snap ik niet. Ik ben gelovig, maar zeven keer per dag bidden … Het klokje horen we al niet meer. Dat galmt weg.”
Helpt al dat bidden ook echt? Riki knikt van wel, maar Hein twijfelt. Ze hebben allebei al zo vaak in het ziekenhuis gelegen. Maar ook al heeft hij ‘gesukkeld’ met zijn hart, hij komt de trap nog steeds op. “Ik zei pas tegen een zuster: ‘je hebt al zoveel gebeden en het heeft niks afgedaan, maar ik zou het toch maar blijven doen!”
Hein is naast klusjesman ook de chauffeur voor de zusters naar de dokter of de pedicure. “Ze hebben het liefste dat ik rij. Dat is vertrouwd.” Een geheimpje willen ze wel verklappen toen ze 18 jaar geleden een zuster naar het ziekenhuis reden.
“Daarnaast was Jopie”, vertelt Riki. “Hein kwam terug met drie ijsjes, dat was natuurlijk feest! ‘Maar nie zeggen, hè!’ ‘Wat ben je lang weggebleven?’, vroeg een andere zuster. ‘Ja, het was er zo druk’.” Riki lacht. “Zonde mag niet, maar een menske van 84 een bietje verwennen, dat is voor Onze Lieve Heer ook goed.”
Als Riki en Hein jarig zijn, komen de zusters binnendoor gelopen. “Dan zitten ze hier allemaal op de bank. De ene wil een advocaatje, de ander een likeurtje, dat is heel gezellig. Het zijn best vlotte nonnen hoor! Als ze jarig zijn krijgen ze van ons een kadootje, een stukje zeep of iets voor de handen. Met Sinterklaas een pakket met gedichtje. Bij ons staat er ook een pakketje klaar: dan wordt er gebonsd op de deur.”
[image=256871]
