'Mijn vrijheid is weg door de beperkte zorg'
Algemeen 106 keer gelezen UDEN - Denise van Nistelrooij is een goedlachse meid. Ze woont sinds 7 jaar in Uden naast de voormalige koekfabriek De Slinger, waar twaalf mensen met een handicap bij elkaar zijn gaan wonen. Het doet denken aan een studentenhuis. Iedereen zijn eigen toko, maar wel een gezamenlijke keuken en huiskamer. De meeste bewoners kennen elkaar ook al sinds de basisschool, helpen elkaar waar ze kunnen en anders is er de zorgverlener van het wooncomplex. Maar door de bezuinigingen van de regering wordt op die professionele zorg flink geknibbeld. "Ik merk de laatste tijd dat ik beperkt word door de zorg van hier”, vertelt Denise. “Mijn vrijheid is weg!”[image=254886]
Dat ze in een rolstoel zit en ook haar armen niet kan gebruiken, daar is Denise wel aan gewend. In de eerste dagen na haar geboorte is er waarschijnlijk iemand met een waterpokken bij haar in de buurt geweest waardoor er een herpesvirus is ingeslagen bij haar. Nee, daar is ze niet boos over. Ze heeft geluk gehad met haar ouders die haar leerden om te knokken voor haar geluk: “Mijn ouders hebben altijd gezegd: ‘je moet voor jezelf zorgen. De dingen die jij graag wilt, zorg dat je ze voor elkaar krijgt’.”
Denise laat zien hoe ze alles regelt. Met haar hoofd stuurt ze niet alleen haar rolstoel, maar ook de computer aan. Internet is een open boek voor haar. Ze kan alleen niet regelen dat de zorg die ze krijgt, op de momenten komt dat zij het wil.
Ze doet bijvoorbeeld aan rolstoeldansen, door heel het land, maar als ze ’s morgens heel vroeg uit bed geholpen moet worden, is ze afhankelijk van de professionele zorg en die staat pas gepland als Denise allang onderweg moet zijn.
Tuurlijk, als ze haar ouders uit Geffen belt, staan die zo op de stoep. “Maar ik wil niet afhankelijk zijn van mijn ouders”, vertelt Denise. “Ik wil allerlei dingen doen, maar als ik vanavond naar de film ga, ben ik niet op het zorgmoment thuis en er is geen mogelijkheid meer om te schuiven. Ik zoek daarom mensen die sommige taken over kunnen nemen.”
Daar heeft Denise ook een vergoeding voor over, al krijg je er ook gratis een heleboel ‘gezelligheid en klets’ bij: “En ik heb een luisterend oor!”
Wat Denise zoekt is dus bijvoorbeeld een paar jonge meiden die zaterdagnacht voor ze gaan stappen, even Denise op bed leggen.
“Of mij meenemen”, lacht Denise.
Ze lacht veel, want ze is hartstikke gelukkig.
“Maar ik wil er op uit!”
denisevannis@gmail.com
