Overpeinzingen en het incident met de hostie
Opmerkelijk 110 keer gelezen Ze nadert het Spaanse bedervaartsoord Santiago de Compostela nu toch wel met rasse schreden, pelgrim Carla van de Weijer uit Sint Anthonis. Vanaf het begin van haar 2500 km lange tocht heeft ze de tijd gehad en genomen voor overpeinzingen. Nu ze haar einddoel nadert, benoemt ze het ook. En dan was er nog dat ‘incident’ met de hostie in de kerk van Carrion de los Condes. Het vervolg van haar reisverslag.[image=250240]
“In Burgos staat een prachtige kathedraal. Omdat ik daar geen rustdag had gepland, heb ik er wel voor gezorgd dat ik vroeg in de stad aankwam. Dat gaf me de mogelijkheid om toch door de oude stad te wandelen en de kathedraal uitgebreid te bekijken. Als ik mezelf zo hoor redeneren, merk ik dat ik geen toerist ben maar een pelgrim.
[image=250244]
Het is een genoegen om de kathedraal te zien, de mis bij te wonen en het museum te bekijken. Maar ik houd dit niet zo lang vol als de gewone toerist. Want ik heb een ander doel; ik ben onderweg naar Santiago de Compostela. Ik voel me in de stad ook vaak eenzaam tussen alle mensen. Vreemd hieraan is dat ik weet dat heel veel pelgrims op dezelfde manier alleen rondlopen. En gek genoeg geeft me dat wel een beetje troost.
[image=250241]
Het alleen lopen gedurende de dag, daar heb ik eigenlijk best plezier in. Ik verveel me nooit. Ook niet op de saaie wegen. Want je gaat letten op de kleine dingen. Er is altijd wat te zien en mijn gedachten schieten tijdens het wandelen alle kanten op. Want het zijn lange wegen, die van de Camino, en dat biedt alle ruimte om in mezelf over levensvraagstukken na te denken. Soms denk ik dat ik een bodemloze put ben. Dan zou ik die gedachten uit willen schakelen. Met zo’n knopje ‘aan – uit’!
[image=250243]
Via de doorgaande weg kwam ik in Carrion de los Condes aangelopen. Bij binnenkomst zag ik direct dat er meer auberges waren. Pelgrims betekent toerisme en dat was hier duidelijk te merken. In het dorp kreeg ik een reclamefoldertje van een herberg in de hand gedrukt. Maar deze had ik niet op het oog want ik had advies gekregen om naar auberge Santa Maria te gaan. Het was wel ergens bij de kerk.
Op het plein voor de kerk stonden wat jongeren. Toch maar even vragen waar ik moest zijn. Ook deze jongeren maakten reclame voor de auberge van het foldertje. Ze waren zelfs een beetje opdringerig. Maar ik was gedecideerd: daar wilde ik niet naar toe. En dat heb ik toen ook laten merken. Mijn bestemming voor de nacht was auberge Santa Maria en niets anders. Toen ik een zijstraat in stapte, stond ik voor de deur. Hier wilde ik zijn.
[image=250246]
Direct na mijn entree werd ik hartelijk verwelkomd. Een non en twee priesters in opleiding waren hier paraat om pelgrims in te schrijven. Omdat ik vroeg was namen ze alle tijd. Een kopje thee erbij. Alle drie de credentials erbij en toen heb ik ze het verhaal verteld waarom ik drie keer was gestart. In combinatie met mijn vermoeidheid, het was het einde van deze wandeldag, zaten de emoties hoog. De geestelijken toonden begrip en zouden extra bidden voor mijn moeder. Dat geeft een speciaal gevoel.
Ik kreeg natuurlijk ook uitleg over de regels van het huis. Om 17.00 uur Vesper, een kort gebed, en om 18.00 uur gezamenlijk zingen. De mis met zegening van de pelgrims was om 20.00 uur, waarna het tijd was om te eten. Hier was een gedekte dis, maar je moest zelf wat kopen en klaarmaken en dat werd dan vervolgens met z’n allen gegeten.
Na de douche en een wasje van de vieze kleding ging ik naar het dorp voor wat boodschappen. Ik had ondertussen kennisgemaakt met Esmeralda, een andere Nederlandse pelgrim. Zij kende wel een leuk eenvoudig gerecht en zou voor ons beiden de boodschappen wel doen. We spraken af dat we dan gezamenlijk zouden koken na de zang.
[image=250247]
Om 18.00 uur schoof ik aan bij de nonnen. Het waren er vier. Eentje had een gitaar, een andere een Afrikaanse trommel en de overige twee zongen. Het was een heel speciaal gevoel om daar bij elkaar te zitten. Ongeveer twintig pelgrims, de zingende nonnen en de priesters in opleiding. Het klonk zo ontzettend mooi. De meeste liedjes in het Spaans, sommige in Italiaans en Engels. Ook het Franse pelgrimslied werd gezongen. En een meisje zong het Halleluja zong; Zo hoog, zo zuiver… Bij Esmerelda vloeiden de tranen al snel en ook ik hield het niet droog. De priester in opleiding reikte mij voor de tweede keer deze dag een zakdoekje aan. Aan ons pelgrims werd gevraagd of we ook een lied wilden zingen, maar niemand durfde meer.
Na een uurtje zingen gingen Esmerelda, Kristina en ik koken. Het was inderdaad een eenvoudig recept, hoewel we er wel een tijdje mee zoet waren, met iets smakelijks op tafel. Thuis zal ik het zeker nog wel eens klaar maken. We hadden het net klaar en moesten nog wat haasten om op tijd te zijn voor de mis. De kerk zat redelijk vol met ouderen uit het dorp en heel veel pelgrims. De zang was weer van de nonnen van de auberge en het klonk weer net zo mooi.
We ontvingen ook de hostie. Een van de mannelijke pelgrims wees mij erop dat ik mijn armen moest kruisen voor de borst. Ik snapte niet goed wat hij daarmee bedoelde. Bij de priester aangekomen kruiste ik mijn armen, terwijl ik ook de hostie wilde ontvangen. Dat ging dus mis en de hostie viel op de grond. Je begrijpt dat ik natuurlijk een hoofd zo rood als een kreeft kreeg. Ik heb de hostie snel opgeraapt, maar deze niet direct opgegeten. Ik liep met de hostie in mijn hand naar de bank met de bedoeling de hostie daar schoon te vegen en dan op te eten. Maar een nette dame in de eerste bank greep me bij de mouw en beduidde dat ik die hostie zo op moest eten. Dat heb ik toen maar gedaan!!
Op het einde van de mis werden alle pelgrims naar voren geroepen om zich te presenteren. Er werd naar de verschillende nationaliteiten gevraagd en zoals gewoonlijk waren er dat erg veel. De priester legde zijn hand op het hoofd en daarna beide handen op de schouders. Ook dat maakt weer veel los bij ons pelgrims. Na deze persoonlijke zegening kregen we een papieren ster van onze non uitgereikt.
Elke ster was uniek gekleurd omdat alle pelgrims uniek zijn. De ster heb ik natuurlijk bij mijn speciale spulletjes gestopt. Daar heb ik wel iets mee want deze ster heeft ook veel emotionele waarde.
[image=250242]
Na de mis gingen alle pelgrims naar hun herberg en wij dus naar auberge Santa Maria. Er moest immers nog gegeten worden. Het was ondertussen al 21.15 uur, en dat is heel laat voor pelgrims die de volgende dag weer vroeg op pad willen. Er was veel eten en het smaakte. Iedereen had uitstekend zijn best gedaan. Met wat flessen wijn erbij weer een gezellige boel. Na het uitwisselen van de bedankjes en het toetje was het gezamenlijk opruimen. Uiteindelijk lag ik om 22.30 uur in mijn bed. Toch stond ik de volgende ochtend al om 05.45 uur naast mijn bed en zat ik al om 6.00 uur aan het ontbijt. Want ik wilde weer vroeg op pad.
[image=250245]
Van Carrion de los Condes ben ik de volgende dagen via lange wegen naar El Burgo Ranero gelopen. Soms op de harde weg, maar soms ook er naast. Ik heb al vele mooie gebieden doorkruist, maar dit was vere van het mooiste gebied wat natuur betreft. En als de natuur wat minder is, neem je juist meer tijd voor het nadenken over het leven en voor zelfreflectie.
Op de borden staat nu al de naam León, de laatste grote stad voor Santiago de Compostela. Mijn eerste planning was om direct door te lopen. Helaas de Camino bepaalde anders. Er staat een zondag aan te komen en omdat ik naar de winkel moet, moet ik blijven overnachten tot maandag. Ach ja, wat de tijd betreft maakt het niet zoveel uit want ik lig mooi op schema. Als het goed is ben ik over een kleine twee weken in Santiago. Op 26 juli ontmoet ik daar mijn familie waarna er nog een weekje vakantie in die streek volgt. Die tijd die daar tussen ligt, moet ik overbruggen. Maar daar heb ik al plannen voor!”
Afgelegde afstand tot vrijdag 28 juni: 2260 km.
