Waterfietsen op Mookse Maaskade
Column 30 keer gelezen Cabaretier Mark van de Veerdonk laat iedere week, op geheel eigen wijze, zijn licht schijnen op actuele onderwerpen uit de regio. De column is ook na te lezen in de vrijdageditie van het Udens Weekblad, Stadskrant Veghel, weekblad Regio Oss en in De MaasDriehoek.[image=83645]
“Twee koekjes, drie kinderen.” Zie hier de definitie van het woord “ramp”. “Één rotje, vier vingers” had ook gekund. In de Dikke Van Dale staan drie pagina’s vol voorbeelden. Na snorkelende kangoeroes en spruitjes uit Moerdijk staat op nummer 267: Patty Brard. Ook een natuurramp als je het mij vraagt, en gelukkig ver van mijn bed. Voor rampspoed dichter bij huis moet je ’s klikken op kliknieuws.nl. Die site staat dagelijks vol ellende, met deze week werkelijk schitterende onderwaterfoto’s: waterfietsen op de kade in Mook, schaapjes op het droge bij het Genneperhuis en het bordje “verboden te overnachten” nog net met de schouders boven de immense waterplas uit. Stuk voor stuk prachtige plaatjes waar ik maar geen genoeg van kan krijgen. Ik kijk er nog langer naar dan naar de Playboyfoto’s van Bodine van Happen, het lekkere hapje uit Heesch. Vreemd, niet?
Nou snap ik wel meer niet in het leven. Hoe kan dun haar toch vet zijn? Waarom is iedere shampoo, welke kleur ook, altijd wit als je het tot schuim op je kop wrijft? En dat doveninstituut in Sint-Michielsgestel, hadden ze dat niet beter in Volkel bij de landingsbaan kunnen bouwen? Daar wil verder niemand zitten. Het zijn zo ’s wat vragen die bij me opkomen maar ook meteen weer wegzakken, om vervolgens nooit meer boven te komen. De mysterieuze aantrekkingskracht van rampen blijft me echter bezighouden. Wat is dat toch? Wat maakt een ramp zo zalig?
Rond kerstmis worden bij ons thuis de oude fotoalbums altijd afgestoft. Met zijn allen genieten we dan van ouwe plaatjes uit de jaren 70 waarin we als kinderen in felgekleurde gordijnstof door de kamer dansten (blijkbaar zag mijn moeder kleuren zoals Beethoven muziek hoorde). Maar foto’s van mijn puberteit sla ik altijd over. Ik had toen namelijk enorme puisten. Bij het vak aardrijkskunde werd ik gebruikt als reliëfmaquette en dan hoopten ze dat ik moest huilen zodat je dan mooi kon zien hoe de rivieren door een ruig landschap meanderen. Mijn broer en zussen smullen van de foto’s van mijn puistenkop. Puur leedvermaak. En zo werkt het dus. Die Indonesische vulkaan die de hik kreeg, de fik van dat monumentale pand aan de Rondestraat in Ravenstein, het is allemaal heerlijk om te zien … omdat we er gelukkig zelf niet wonen.
Van de week keek ik naar Brisbane. Het bleek een spotje van het rampenfonds. Ik schrok me rot want na afloop verscheen mijn gironummer in beeld. Althans bijna. De laatste twee cijfers bleken omgedraaid. Wat een ramp!
Geen rampzalig weekend gewenst door
