Udenaar spot witte merel
Column 4 keer gelezen Cabaretier Mark van de Veerdonk laat iedere week, op geheel eigen wijze, zijn licht schijnen op actuele onderwerpen uit de regio. De column is ook na te lezen in de vrijdageditie van het Udens Weekblad, Stadskrant Veghel, weekblad Regio Oss en in De MaasDriehoek.[image=48656]
Mijn moeder is wereldkampioen “mensen kijken”. Waar ze ook wordt neergezet door de ober, ze draait haar stoel meteen richting trottoir en steekt dan van wal. Want helaas blijft het niet bij kijken alleen. “Mark moet je zien! Heeft die man een neushaar-extension of zijn dat zijn wenkbrauwen? En die kleine naast hem, is dat zijn vrouw? Als die haar sokken optrekt ziet ze niks meer! Kijk, ze heeft een pleister op haar voorhoofd. Waarschijnlijk gestoten tegen het kattenluikje …hi ho ha ha!” Het maakt haar niet uit wie het allemaal hoort, mijn moeder gilt en giert het uit, en ik tuur ondertussen naar mijn schoenen. Ik schaam me kapot. Na een half uur commentaar por ik haar meestal nijdig in haar zij en slis dan: “Mam, hou je asjeblief een beetje in”. Maar Mam trekt zich daar niks van aan.
Op het dakterras van de Udense van Hout-Brox riep ze laatst: “Kijk die jas van die vrouw. Wat een kleur! Bel de Bond tegen het Vloeken. Wie heeft die voor haar uitgekozen? Jules de Korte? En moet je haar hakken zien! Gaat ze in de Biesbosch naar gas boren?” Ik had geen idee. Ik wilde het ook niet weten. Ik wist alleen dat ik weg wilde. Ik kon me niet voorstellen dat ik me ooit zo zou laten gaan in gezelschap.
Maar een mens kan zich vergissen. Zo was ik van de week in kinderboerderij de Beestenbergh in Berghem. Ik had gelezen over de nieuwe kune-kune biggetjes Spikkel en Spot en die twee wilde ik wel ’s in levende lijve aanschouwen. Ik stond al een tijdje langs het hek maar kon de zwijntjes niet vinden. Tot een mevrouw ze aanwees. “Kijk nou”, riep ik verbaasd, “pappa is een border colley! Blaffen ze ook? Waf woef waf! Gooi ’s een wortel, kijken of ze die terug komen brengen!?” Een hele kudde toeschouwers draaide zich geërgerd naar me toe. Ik herkende die blik. Het was mijn eigen “Mam, hou je asjeblieft een beetje in!” blik. En ik wist het meteen. Met mij gaat het dus ook die kant op. Nog even en ik zit op terrassen ook zo over het uiterlijk van passerende mensen te gillen. Slik.
Misschien kan ik me tot die tijd aansluiten bij de Udense Vogelwacht. Want vogel spotten is eigenlijk hetzelfde. Alleen doe je dat in een groep soortgenoten en wordt je gedrag daar volledig geaccepteerd. “Kijk nou, een witte merel! Heeftie last van roos of nee, het is natuurlijk een originele typexter! Hi ho ha ha!“
Een Spottend en Spikkelend weekend gewenst door
