Genieten bij Slabroekse paardendagen
Column 8 keer gelezen Cabaretier Mark van de Veerdonk laat iedere week, op geheel eigen wijze, zijn licht schijnen op actuele onderwerpen uit de regio. De column is ook na te lezen in de vrijdageditie van het Udens Weekblad, Stadskrant Veghel, weekblad Regio Oss en in De MaasDriehoek.[image=83003]
“Kijk Pap, een paard in streepjespyjama.” Toen ik eind jaren 60 voor het eerst in de dierentuin kwam, was het al duidelijk: een paardenman zal ik nooit worden. En dat is uitgekomen. Bij ons in het buurtschap Slabroek wonen mannen die het liefst in een stal slapen en iedere morgen hooi eten … maar aan mij is het paardenvirus voorbij gegaan. Daar heb ik eigenlijk nooit last van gehad, tot afgelopen weekend. Toen werden in ons buurtschap namelijk De Slabroekse Paardendagen gehouden. En dan hoor je er ineens niet meer bij als knollofoob.
Maar gelukkig was het hondenweer. Het had weken niet geregend – vanwege de blauwalg werden de kinderen in spa rood gedoopt, in het Gennepse Pica Mare zwembad waren zelfs 4 van de 6 banen tijdelijk gesloten, zó droog was het – maar nu was het weer ineens omgeslagen. Door de harde wind bleken de vlaggenmasten rond het parcours bij een Schaijks pompstation als tuinmeubels te koop te staan, en op de jurytent stond inmiddels een periscoop. Ook ’s nachts was het met paardenbakken naar beneden gekomen. “Jammer”, murmelde ik die ochtend met een verdraaide grafstem tegen mijn vriendin, “hebben die mannen hier maanden aan gewerkt …. blijkt Slabroek ineens een eiland!” In de badkamer bleek de kraan een loopneus te hebben opgelopen. En mijn tandenborstel was al aan het verharen geslagen. “Heb je het ook horen bliksemen?” riep ik naar mijn vriendin. “Jakkus Mark, waarom heb je me niet wakker gemaakt … je weet toch dat ik niet kan slapen bij onweer.” Tijdens het ontbijt keek ik naar buiten en verzuchtte met een tevreden glimlach: “Flipper voelt ook constant nattigheid …maar dit slaat alles. Einde Paardendagen.”
Op dat moment schalde dwars door de keuken: “En in de ring begroeten we Toon Verstegen met zijn ruin Botje.” Mijn hemel, het ging dus toch dóór! Mijn vriendin sprong op en juichte: “Komop joh, we gaan kijken.” “Ja, met de boot zeker,” probeerde ik nog. Maar een minuut later zagen we Toon’s Botje nog net finishen “in een knappe tijd van 63,8 seconden met nul strafpunten”. Op weg naar de centrale tent lukte het mij om in welgeteld drie diepe plassen te stappen. Gelukkig bleken mijn laarzen waterproof. Geen druppel lekte naar buiten. Toen ik ze uitdeed hoorde ik licht gehinnik achter me: De Slabroekse Paardenmannen. “Hi hi … kijk ‘m daar staan, onze held op sokken!” Pas twee dagen later zijn ze gestopt met hinniken.
Een weekend zonder strafpunten gewenst door
