'Ik ga relaxt door het leven en geniet ervan'

UDEN | Hij beschikt nog over een goede gezondheid, wandelt veel, houdt de tuin bij en gaat eens in de week biljarten in Mariaheide. Hij is lid van het Wijngilde, want tot voor kort maakte hij zijn eigen wijn. Hij is actief lid van de Stichting Udense Veteranen en bezoekt de maandelijkse bijeenkomsten van het Veteranencafé in Moeke's Grand-Café. Verder maakt hij mooie, vaak religieuze beelden met houtsnijwerk. Het Udens Weekblad is te gast bij oud-politieman Herman Bevers voor een terugblik op zijn leven.

tekst en foto's door Ankh van Burk

Herman Bevers zag het levenslicht in 1936 in Enschede, tuindorp Broekhurne. Hij was de tweede in een gezin van totaal drie broers. Zijn vader was wever in de textielstad Enschede, zijn moeder was huisvrouw en werkte hier en daar bij als huishoudelijke hulp, want het weversloon was karig. Herman: "Het was armoe, maar we wisten niet beter. Desondanks heb ik een hele sociale jeugd gekend. Ons dorp telde niet meer dan 80 woningen, maar kende een rijk verenigingsleven - toneel, zang, gymnastiek, volksdans – we deden aan alles mee. Hoewel mijn generatie voor 80% naar de fabriek ging, wilde mijn vader dat niet voor zijn zoons. 'Word maar bankwerker' was zijn advies naar mij en zo ging ik na de lagere school naar de LTS in Enschede en kwam ik in een grote smederij te werken. Op mijn zestiende zag ik geen toekomst in de smederij waar ik werkte en hoorde Dorus zingen: 'Zorg dat je erbij komt…'. Het bracht mij op het idee naar de Marine te willen. Dat was voor mijn ouders een brug te ver en ik heb maanden moeten drammen voor ze me toestemming gaven. Ik kwam door een strenge keuring in Voorschoten, die een week duurde en kreeg daarna eerst een militaire opleiding en vanwege mijn bankwerkersopleiding werd ik op Kattenburg in Amsterdam tot machinist opgeleid. In 1953 maakte ik als stoker 3e klas de proefvaart op de nieuwe kruiser 'De 7 Provinciën' mee en werd aan boord verder opgeleid tot machinist. In 1955 volgde ik in Amsterdam de onderofficiersopleiding machinist en ging toen op de onderzeebootjager 'Groningen' naar de wateren rond Nieuw-Guinea. Indonesië boycotte de handelsvloot van de Koninklijke Pakketvaart Maatschappij en wij pakten die boten terug en legden ze aan de ketting. Op die periode is mijn veteraanschap gebaseerd, een erkenning die pas vele jaren later kwam."

Rijkspolitie
Na zeven jaar alle wereldzeeën bevaren te hebben bij de marine werd het tijd voor iets anders. Herman: "Ik had intussen mijn vrouw Alied leren kennen en voelde er niets voor om nog uitgezonden te worden. In mijn diensttijd had ik via PBNA algemene ontwikkelingsvakken gedaan en solliciteerde bij de Rijkspolitie. Daar begon ik in 1961 de basisopleiding in Arnhem op een school met een vernederende discipline. Uit protest zijn we eens met alle studenten weggebleven en dat was de ommekeer naar een milder beleid." Herman trouwt als hij van de politieschool afkomt en werkt de eerste zes jaar bij de Rijkspolitie in Oirschot. "Een prachtige gemeente om te wonen en werken. waar Onze zoon en dochter zijn er geboren, maar je moest je wel aanpassen aan de mentaliteit van de mensen, want ze moesten je wel snappen. Met een groot aantal café's loog de criminaliteit er niet om, maar die was goed te handhaven." Vervolgens gaat Herman naar de Verkeersschool in Bilthoven om de opleiding Voertuig- en Verkeerstechniek te volgen en komt hierna bij de technische afdeling van de Verkeersgroep in Apeldoorn. Het gezin verhuist naar Apeldoorn. Herman: "Ik heb hier mijn mooiste tijd bij de Rijkspolitie gehad en voelde me als een vis in het water. Onze taak was onder andere technisch onderzoek bij verkeersongevallen. Ik kwam heel wat technische gebreken tegen. Het mooiste was als je bij een technisch onderzoek een oorzakelijk gebrek vond, dat de bestuurder niet kon weten. Dat betekende voor hem/haar een hele opluchting."

Uden
Intussen was Herman ook verbonden aan de Buitengewone Bijstandseenheid, die optrad bij calamiteiten als de gijzeling van de Franse ambassade in Den Haag. "Mijn groepschef was Kees Sjoorda en toen die benoemd was tot korpschef van de gemeentepolitie in Uden kon hij mij wel gebruiken als technische man. Ik was intussen brigadier na het behalen van mijn politie B-diploma. Zo kwam ik in 1974 naar Uden, waar ik aanvankelijk begon bij het bureau verkeerszaken. Bij de start van de gemeentepolitie was er onvoldoende personeel met het politie B- diploma. Ik heb toen op verzoek een B-cursus opgestart en werd in korte tijd docent B-opleiding in Uden en omgeving. Ik weet nog wel, dat de politie gehuisvest was in een oud, aftands gebouw aan de Kazernestraat. Het nieuwe politiebureau dat begin tachtiger jaren aan de Leeuweriksweg kwam, was een verademing. Na het vertrek van korpschef Van Alphen ben ik nog een tijdje plv. korpschef geweest voor ik met pensioen ging. Kijk ik terug op mijn politieloopbaan dan kijk ik daar met genoegen op terug. Het was niet altijd leuk, zeker niet als je met menselijk leed geconfronteerd werd. Verkeersdoden en zelfmoorden, het wende nooit."

Santiago de Compostella
Herman: "Ik wilde op een zinnige manier afscheid nemen van mijn politieloopbaan. Ik kwam in contact met Ignace en Liliane Brekelmans, die het Lilianefonds hebben opgericht. Door hen kwam ik op het idee om de voettocht naar Santiago de Compostella te ondernemen en ik verbond daar een sponsoractie voor het Lilianefonds aan. Na maandenlange voorbereidingen waarin ik trainde, een mondje Frans leerde spreken en voor onderweg in België en Frankrijk logeeradressen regelde, vertrok ik met een IJslandse pony voor de bagage voor een voettocht van 93 dagen. De pony liet het in Noord-Frankrijk afweten en ik moest zelf met de rugzak verder. Ik schreef regelmatig een verslag dat in het Udens Weekblad werd gepubliceerd ten behoeve van de sponsors. Het was een fantastische ervaring onderweg. Mijn logeeradressen liepen uiteen van een kamer van 10 bij 10 in een kasteel tot een bescheiden plek achterin een koeienstal, maar overal werd ik door de gastheren en vrouwen goed ontvangen en verwend. Uiteindelijk heeft de tocht 19.000 gulden opgebracht voor het Lilianefonds."

Maatschappelijke inzet
Tijdens zijn arbeidzame leven, maar ook daarna heeft Herman zich op verschillende terreinen ingezet. "Zolang Vier Uden Sportief bestaan heeft, ben ik betrokken geweest bij de technische commissie. Wij waren verantwoordelijk voor de inrichting van het park en ik was een schakel tussen de organisatie en de overheid als het ging om verkeersregeling en andere zaken. Het was handenvol werk in de voorbereiding, maar we hebben er onvoorstelbaar veel plezier aan beleefd." Tijdens zijn werk bij de politie en lang daarna was Herman voorzitter van de afdeling Uden van Veilig Verkeer Nederland. "VVN is van groot belang voor de verkeersveiligheidsvoorlichting. Ook hebben we hier in Uden een enthousiaste groep verkeersouders van de grond gekregen, die de belangen van schoolkinderen in het verkeer behartigt." Ook is Herman nog jaren technisch adviseur bij transportbedrijven in de provincie Brabant geweest. Herman kijkt met genoegen terug op zijn leven tot nu toe. "Van smid in een boerensmederij in de textielstad Enschede via een gevarieerd leven met veel ervaringen tot docent bij politieopleidingen. En als het blijft zoals het nu is, hoop ik nog een aantal jaartjes mee te kunnen, want ik heb genoeg te doen. Ik geniet van mijn kinderen en vier kleinkinderen en samen met mijn vrouw trek ik er nog regelmatig met de caravan op uit. Ik ga relaxt door het leven."