Smaok

Smaok

"De bagge zen aon de spel van de fiets," heurde ik vrúger 'n vrouwke zegge.
Ik snapte 'r gin klap af waor ze 't óvver ha.
Ut bleek dè ze zin dè de bagge aon de skijterij waore van de óndermèllek.
Ge moet 't mar weete wánne.
Ge heurt ójt zegge: "Vrúger waor alles bitter!"
Dè is miskien wel zo, tenminste 't eete smakte lèkkerder as nou.
Nou ben ik best wel verwend as ut óvver eete gaot.
B'ons thuis ha'n we 'ne grúntenhof, dus âte we hil ut jaor dùr van 't lând.
In 't vurjaor nêj elleper mi hoouwkes èn 'n pinneke verse wôrst, bottomme wa waor dè lekker, war jonge.
Èn óp 'ne vùraovend in de zommer, wier d'r 'n mând flodderbonne óp toffel ónder de nootenbom umgekieperd èn mi hil 't gezin moese we bonne Poole vùr d'n inmaok.
Ók de sperziebonne èn snijbonne wiere nao de pluk meejpessant ingemakt.
In de zommer âte we ók dik slaoj, vers uit d'n hof. 
"Mam, wa zen die zwarte puntjes in de sjaoj?" vroeg ik ze ojt. 
"Nojt van vietamientjes geheurd, jonge, eet 's deur."
Mar 't waore gewoon luis in de slaoj.
We ha'n 'ne boogerd mi Újese Zwarte kerse, pruime, moesappels èn pirre,  tusse de fruitbeeum stonne ók nog wa bessestruike èn 'n vèldje aorbeie.
Mi de ógst, wiere ze dezèllefden dag nog ingemakt.
Èn èègegemakte appelmoes, kerse,- pruime- of bessesjem, dè waor wel zó grúwelek lekker.
Èn de winterse kôst; de tijd van de kolle.
Óns moeder skelde 'n groowte pan elleper, lieep nor d'n hof, skudde de snùw van 'n pór moesplante, wâste èn sneej ze kort èn din ze bij de elleper.
'ne Lekkerdere moesestamp kunde oew èège nie vùrstelle.
Zo ging 't ók mi de spruitjes, ècht vers van ut lând.
Ók 't vlis, we ha'n thuis kiepe èn vèèrekes, ge kunt dus wel zegge dè de weg van de stal nór d'n burd nie zó lang waor, wánne.
Ut waor better as tiggeswórrig, tiggeswórrig worde vèèrekes hier ópgefokt, dan gaon ze óp excursie in de vrachtwaoge nor Italië, daor worre ze kepotgeskoote èn geslacht èn mi 'ne stempel: 'Echte Parmaham,' óp d'n bil, worre ze ingevrorre  trug nor Nederland gebracht.
De kiepe worre rap ópgefokt èn nao de ze geslacht zen worre ze mi wotter ingespoote umdè ze dan meer weege.
As ge ze in de pan doet, beginne ze sebiet wer te leeve, ze spèttere bekant de pan de pan uit.
De èijkes komme van de blije kiep, stu d'r óp 't deuske, as of die kiepe blij waore um de kont te verèkke um vùr óns 'n èij te legge.
Èn grúntes, och seizoengrúntes bestón nie mer. Ge kunt vort hil 't jaor dùr alle grúntes koope die ge mar wilt.
Hil 't jaor dùr kunne we vort kolle, prèij, slaoj èn bonne koope.
Lêst zâg ik óp 'n pèkske hoouwkes staon dè ze uit Zimbabwe komme, die he'n meer van de wirreld gezien as ik.
Mar de smaok is wijd te zuuke,

Wánne.

Bruukske