'Op weg naar Santiago de Compostella ben je nooit alleen'

UDEN | De Udense Tiny Vrenssen (82) vertrok eind mei naar Santiago de Compostella. Niet met de auto of het vliegtuig, nee, met de fiets. Inmiddels is hij teruggekeerd. Tiny vertelt over het avontuur.

Dit was al de derde keer dat je deze uitdaging aan ging. De eerste keer dat je naar Santiago de Compostella fietste was in juni 2004. Hoe ging dat?
"We hadden veel tijd gestoken in de voorbereiding, zoals de inschrijving en het ophalen van het paspoort bij het Genootschap van Sint Jacob Nederland en het bezoeken van diverse kerken waar onze bagage en wijzelf met wijwater werden gezegend door de pastoor. Hierna vertrok ik met Jan naar Santiago de Compostella. We sliepen en aten zoveel mogelijk bij particulieren of in pensionnetjes. Na 2638 km in 24 dagen kwamen we aan. Op vertoon van onze vol gestempelde Pelgrimspas kregen we ons Compostelaat. Achteraf moesten we toegeven dat we twee totaal verschillende mensen waren die niet samen hadden moeten vertrekken."

De tweede keer heb je in 2009 met Edo Stouten de tocht ondernomen. Ging dat beter dan de eerste keer?
"Na die eerste keer ben ik naar Zweden en in 2008 naar Lourdes gefietst. Vlak daarna werd ik ziek en onderging ik zware medische behandelingen. De geplande tocht om in april met Edo Stouten naar Santiago de Compostella te fietsten, werd afgeblazen. Na de operatie heb ik gewerkt aan mijn herstel en in september 2009 kreeg ik van de dokters toestemming om de tocht te ondernemen, mits ik het kalm aan deed. Dat kwam voor Edo goed uit, want die fietste en sportte wel regelmatig, maar had nog nooit zover gefietst. We maakten een planning van vijf weken voor de tocht. Edo verheugde zich het meest op de rit door Zuid-West Frankrijk. Daar staan de maisfabrieken waar hij als directeur van Bonduelle jarenlang zaken mee heeft gedaan. In zijn bagage nam hij de klarinet mee die hij als 10-jarige jongen had gekregen. "Misschien is het wel de laatste keer dat ik erop kan blazen", zei hij nog. Ik vond het heel fijn dat ik met hem naar Santiago de Compostella mocht fietsen. De uitdaging was het volbrengen van de tocht en heel veel zien onderweg. Ik had nog nooit zo'n fijne tocht gehad als deze met Edo, dus beloofden we elkaar dat we na een paar jaar opnieuw naar Santiago de Compostella zouden fietsen. Door het veel te vroeg overlijden van Edo is dat er nooit meer van gekomen. We werden gesponsord en de opbrengst ging naar het KWF en het Lilianefonds."

Dit jaar ben je samen met Willy Hanegraaf begonnen aan je derde fietstocht naar Santiago de Compostella. Hoe heb je hem leren kennen?
"Tijdens één van mijn fietstochtjes in de omgeving zat ik op een bankje te lunchen, toen Willy vroeg of hij erbij mocht komen zitten. We raakten aan de praat en wisselden fietservaringen uit. Graag wilden we beiden nog één keer naar Santiago de Compostella fietsen. Om te kijken of we een klik hadden hebben we afspraken gemaakt om samen te gaan fietsen. Eerst hebben we de Zevenheuvelenweg gefietst en zijn een weekend naar Limburg geweest. Daarna hebben we nog veel gefietst om elkaar beter te leren kennen. Zijn conditie was duidelijk beter dan die van mij, maar hij is zeven jaar jonger dan ik. Vorig jaar was de planning dat we zouden gaan, maar toen kreeg ik hartproblemen en moesten we het uitstellen."

Op 27 mei vertrokken jullie om 09.00 uur vanuit Vorstenbosch op weg naar Santiago de Compostella. Vertel eens hoe dat verliep.
"Na de gebruikelijke voorbereidingen zoals Pelgrimspas ophalen en het bezoeken van verschillende kerken, hebben we ook onze fietsen, bagage en ons zelf laten zegenen met wijwater. Ik ben daarvoor zelfs naar Pastoor de Bont gegaan. Eindelijk was het dan zover. We werden door onze vrouwen en enkel familieleden uitgezwaaid en reden richting België. Na twee dagen fietsten we met mooi weer Frankrijk binnen. De zesde dag begonnen de eerste moeilijke klimmetjes. Het werd kouder, de temperatuur zakte tot 10 graden. Fikse buien troffen ons op de negende dag. We sliepen slecht en zaten op 6 km voor Tours. Willy had al enkele dagen verschillende privételefoontjes gehad van thuis en gaf te kennen dat hij met de trein naar huis ging. Ik besloot alleen verder te gaan, maar eigenlijk klopt dat niet. Op weg naar Santiago de Compostella ben je nooit alleen. Er moest veel geklommen worden en ik had ups en downs. Regelmatig kwam ik op plekken en in eetgelegenheden waar ik ook met Edo was. Dan komen de herinneringen van die reis weer terug. De afstanden die ik per dag aflegde, waren afhankelijk van de beklimmingen. Soms zijn die zo stijl dat afstappen en lopen een betere optie is dan fietsen. Eén dag voor ik het laatste stuk naar Santiago de Compostella fietste, sliep ik in Sant Justa de la Vega. Daar sliep ik vijftien jaar geleden ook. Na 32 dagen fietsen kwam ik aan in Santiago de Compostella. Ik zocht een hotelletje en kreeg mijn 69e stempel in mijn Pelgrimspas. De volgende dag haalde ik mijn Compostelaat op. Dat is een oorkonde die je krijgt als je de tocht volbracht hebt. Daarna ging ik naar het vliegveld om de terugreis te regelen. Ik kon al de volgende dag terug vliegen naar Nederland en mijn fiets kon ook mee."

Hoe kijk je nu terug op alle drie keren dat je gefietst bent naar Santiago de Compostella?
"Elke tocht is anders, net als het leven van een mens. Het leven bestaat ook uit hoogte- en dieptepunten en het maken van keuzes. Soms neem je een verkeerde afslag en moet je moeite doen om de juiste weg te vinden. Als het slecht weer is heb je de neiging om op te geven, maar dat doe je niet omdat je dankbaar bent dat je na alle lichamelijke ongemakken toch weer aan deze tocht hebt mogen beginnen. Tijdens het fietsen heb je alle tijd om je hoofd leeg te maken en te denken aan de mooie en minder mooie dingen in je leven. Ik denk aan alle mensen die mij dierbaar zijn en aan de mensen die er niet meer zijn, zoals mijn zusje Hanneke die gestorven is voor ik geboren was. Maar ook aan alle familieleden en vrienden die ons ontvallen zijn, in het bijzonder Edo. Ik ben dankbaar dat ik drie keer de fietstocht naar Santiago de Compostella tot het einde heb mogen uitrijden. Wie weet volgt er nog een vierde keer."