‘Ik wil niet doorvechten’
Kunst en cultuur 195 keer gelezen VOLKEL - Ine van Grinsven heeft voor het laatst haar kerstboom gezet in het huis aan de Zeelandsedijk 13 in Volkel. Ze hoeft niet op zoek naar een plaats in een herberg, want ze kan ook de jaarwisseling nog vieren op de plek waar ze in april precies tien jaar zou wonen. Half februari moet ze daar definitief weg. Area heeft een huis in Volkel aangeboden en dat heeft de kunstenares geaccepteerd. Buurvrouw Marjo Smits is al vertrokken.[image=296073]
De woning aan de Zeelandsedijk wordt gesloopt. Het pand is eigendom van de gemeente en Area verhuurt het. De woning en bijbehorende schuren zijn in 2005 opgekocht om plaats te maken voor bedrijven die er vooralsnog niet komen. In die tijd woonden Ine van Grinsven en Marjo Smits in een drive-in woning aan de Kornetstraat in Uden. De gemeente moest toen woningen beschikbaar stellen voor asielzoekers. De twee kunstenaressen ruilden daarvoor hun drive-in woning tegen die aan de Zeelandsedijk. Daar was plaats voor ateliers, voor Ine en haar zoon en voor Marjo en haar echtgenoot. Enige restrictie was dat het om een tijdelijke situatie ging, want als er bedrijven grond wilden kopen, moest Zeelandsedijk 13 weg. Het argument om het pand nu toch te slopen heeft te maken met het voornemen om de Zeelandsedijk te verbreden.
Uitstel
“Afspraak is afspraak. Maar ja, als je er tien jaar woont, dan schuift die tijdelijkheid naar de achtergrond. Ik heb nu een jaar gestreden om te mogen blijven, maar dat heeft niet geholpen. Ik wil niet doorvechten. Ik ben moe. In februari verhuis ik en ik krijg de tijd tot april om ook voor mijn atelier een alternatief te vinden. Enige voordeel is dat ik het dan noodgedwongen rustiger aan moet gaan doen.”
Area en de gemeente hadden nog uitstel willen geven van anderhalf jaar maximaal. Voor die tijd zou het dak dan nog opgeknapt moeten worden. Maar daarmee zou Ine ook haar opgebouwde rechten op de wachtlijst verliezen. “Want Area wil niet én nu nog onderhoud betalen en straks ook nog weer voor vervangende woonruimte gaan zorgen. Dat snap ik ook wel. Ik waardeer dat ik zoveel aandacht heb gekregen en dat de wethouder tijd genomen heeft om met mij alle mogelijkheden af te wegen.”
Positief
Ine kijkt alweer positief vooruit. De eerste optie van de gemeente om het voormalige peuterspeelzaaltje aan de Forelstraat in Volkel voor een symbolische euro te kopen en te verbouwen is afgeketst op kosten en maandelijkse lasten. “De sleutel heb ik teruggegeven, maar ik heb de mogelijkheden voor dat pand wel doorgespeeld aan het Kunstation, aan de Stichting Udense Kunstenaars (STUK) en de stichting Udenaar de Toekomst.”
Ik verlies de inkomsten van mijn bed en breakfast en ik kan ook geen workshops meer geven in mijn atelier. Daarmee kon ik in mijn eigen onderhoud voorzien, ook omdat ik hier goedkoop woonde. Ik word zestig volgend jaar, dus moet toch nog wat jaren door. Ik ben daarom in overleg met MIK om daar de draaischijven te kunnen plaatsen waarmee ik workshops pottenbakken geef. Ik kan ook therapeutisch werken en zie mogelijkheden om dat weer op te pakken. Als er een deur dicht gaat, gaat er ergens anders ook weer een deur open.”
