Tienerdroom gaat in vervulling met gouden plak
Sport 52 keer gelezen AMSTERDAM – Stel: je droomt van succes. Van een Europese finale. Van een medaille. Een gouden, het liefst. En dan win je met 0-1 van Spanje en schrijf je historie met Onder 19 Vrouwen. Laura Strik mag opnieuw naar de binnenkant van haar ogen kijken en een wens doen. De achttienjarige voetbalster van PSV/FC Eindhoven is een dolgelukkige Ossenaar.[image=285385]
door Maarten de Jong
Speurend glijden de ogen van Laura Strik van links naar rechts en weer terug. Als een echte vleugelspeelster passeert ze maandag in de ontvangsthal van Schiphol soepeltjes drie van haar ploeggenoten die hun familie al hebben gevonden. De gouden medaille schittert om haar nek. Het is duidelijk: hier waant een kersvers Europees kampioen zich een weg door de menigte. Nog een paar voetstappen. Dan kunnen de bloemen in haar hand even van eigenaar veranderen. Dan die glimlach. Yes! Strik heeft beet. Zeven hoofden staren in de richting van de nummer veertien. Datzelfde aantal knuffels volgt. Na iets meer dan twee weken is de voetbalster weer in Nederland. En dat als Europees kampioen. Vader Matt is trots, oom en tante en broer en een vriend glunderen mee, beste vriendinnen Vera van Oorschot en Celine Romme kunnen hun blik niet afhouden van de Osse. “Dit is geweldig”, jubelt Strik even later. “Ik zie veel supporters en lachende gezichten. Wat zijn er véél mensen voor ons gekomen.”
‘Geen spijt’
Eigenlijk zou de oud-speelster van RKSV Margriet nu in een hangmat liggen in Kroatië. Haar plannetje om bij te tanken van een lang seizoen met CTO Eindhoven en PSV/FC Eindhoven kon alleen de papierversnipperaar in. Zij stapte met Onder 19 Vrouwen in het vliegtuig naar Noorwegen om daar kampioen te gaan worden. En die vakantie, die kwam later wel. “Daar heb ik ook helemaal niet meer aan gedacht, hoor”, merkt ze op. “Ik heb er geen spijt van dat ik die af heb gezegd. We speelden de finale in een groot stadion, ik mocht starten en we wonnen. Ik denk niet dat ik ook nog zoiets geweldigs mee ga maken.” Vijf wedstrijden lang volgde haar trouwe achterban haar verrichtingen. Één keertje mocht ze niet meedoen. In de vier andere duels was ze afwisselend invalster en basisspeelster. Ze begon het toernooi als reserve en eindigde als basisspeelster. Dat laatste vond ze natuurlijk het leukst. “De bondscoach heeft gezegd dat hij vertrouwen in me had en dat hij me zou laten spelen”, vertelt Strik. “Het ging redelijk met me. In het begin moest ik even inkomen, later raakte ik meer in vorm. Ik kijk uiteindelijk met een tevreden gevoel terug op het toernooi.”
Feest
Nu is het dus tijd om feest te vieren en om rustig aan te doen. Hoewel, nog niet op maandag. Het vliegtuig in Oslo komt dan wel met de nodige vertraging binnen, de speelsters zijn bij binnenkomst niet meer te houden, net als de supporters. Grote groepen oranjegeklede fans kakelen aan een stuk door. Strik heeft ook het nodige om over bij te kletsen. Één belangrijk persoon is niet te vinden in het oranjegedruis. Moeder Strik is nog met de auto onderweg vanuit Noorwegen. “Maar zij heeft alle wedstrijden van dichtbij bekeken”, zegt dochterlief. “Daar was ik super blij mee.”
Het wordt tijd om een verdieping hoger te gaan. Onder 19 Vrouwen gaat bloemen leggen voor de slachtoffers van vlucht MH17. Daarna sluit het team gezamenlijk af en is het boek Europees kampioenschap verleden tijd. De medaille van Strik blinkt als het zonlicht er op valt. Hier, op het buitenterrein, is geen tijd voor grote slaloms en vrolijke blikken. Mineur is troef bij de kersverse Europese kampioenen. Met kleine pasjes drentelt de groep een paar minuten later naar binnen. Daar is de familie weer. De stemming slaat om. De ogen van Strik gaan van links naar rechts en weer terug. Hebbes. Strik heeft beet.
