Antoin de Grauw: 43 jaar passie en strijd

Antoin de Grauw (48) vindt het voetballen na 43 jaar welletjes. Je kan er veel clichés op loslaten. Schoenen aan de wilgen hangen, Pijp aan Maarten geven of het bijltje erbij neer gooien, ze passen allemaal. Hij kon als verdediger, zonder aanzien des persoon, verwoestend uithalen lachte het voorval dan altijd met een brede glimlach weg. Het zit nu eenmaal in zijn DNA vastgelegd. Het voetbal, met heel veel dampende momenten, heeft hem louter en alleen maar vrienden opgeleverd. Dertien seizoenen achtereen onafgebroken in het Veghelse vaandelteam. Blij met winst en fair bij een nederlaag. Hoogste tijd voor een terugblik, meer dan dat zelfs.

Door: Peter Kuijpers

Afgelopen seizoen viel het doek voor de flamboyante verdediger. Sneller nog dan hij wellicht had gepland. Het Covid-19 virus legde wereldwijd, dus ook in Nederland, het voetbal compleet stil. Begonnen met voetbal als kleuter nog zonder competitiedrang. De Grauw: “Ik kan me nog herinneren dat de teams toen namen droegen van profclubs. Het groepje waar ik in ben begonnen (als linksbuiten) kreeg de naam: Sparta, tegenwoordig heet dat Sparta Rotterdam. Daar werd ik ook, hoe jong ook, supporter van en dat ben ik nu nog.” Bij de familie de Grauw schoven er bij de avondmaaltijd vijf aan, exclusief zijn ouders natuurlijk. “Ik heb twee zussen Rian en Wilma en nog twee broers Stephan en Hennie. Stephan heeft wegens een knieprobleem af moeten haken Hennie speelde jaren in het eerste bij Blauw Geel’38. Jammer van Stephan anders hadden we een complete ‘De Grauw’ achterhoede kunnen vormen. Ik ben uiteindelijk na het doorlopen van de jeugd rechtstreeks in het eerste team gerold. We speelden in die tijd, na de competitie, altijd op het prachtige en kwalitatieve onder 21 jeugdtoernooi van Sparta’25. Een toernooi wat we verschillende malen wonnen. Mijn eerste competitiewedstrijd was uit naar Deurne. Stond voorstopper en kreeg de regionale topscorer tegen die had hem na drie minuten al binnen liggen. Gelukkig speelden we gelijk waar Harrie Jan van der Heijden † de gelijkmaker binnen tikte.”

Alweer een treffer van Antoin de Grauw - Peter Kuijpers

Rillingen
Blauw Geel’38 kreeg in de begin jaren negentig te maken met een groot prestatie verval. Uiteindelijk degradeerden de Veghelaren in het seizoen 94-95 naar de vierde klasse. “Dat was in mijn begin jaren in het eerste team. Geen fijne tijd. Nieuwe trainer ‘Eus’ Marijnissen stopte nog voor de winterstop. Had daar wel wat begrip voor. Hij moest de kleedkamers openen en de waterzak vullen en het licht uitdoen, om het maar extreem neer te zetten. Toon van den Akker nam het toen over van hem. Ondanks zijn inzet kon hij degradatie niet meer voorkomen. We verloren dat seizoen twee maal van VOW (2-3 en 1-0) met de winnende van Frank Ketelaars die hem in Veghel er van zeker 30 meter afstand binnen pofte. Het jaar daarop kwam Ad Peeters uit Oijen. Een prima trainer op dat moment voor die groep. Bovendien twee kanjers van leiders: Frans van Breugel en Jan Goijaarts. Ad was een geweldige sfeermaker en dat hadden we nodig. Cees van den Boogaard en John Meijs hebben me als trainer technisch en tactisch veel bijgebracht, Ad was een echter sfeermaker. In zijn eerste jaar promoveerden we via de nacompetitie na de beslissende wedstrijd met SIOL uit Cuijk op de velden van Festilent. Dat was een wedstrijd die ik nooit meer vergeet, vooral de ontlading na de winnende van Harm Vissers en het feest dat er toen ontstond. Krijg er nu nog de rillingen van.”

Passend afscheid
Het voetballeven van Antoin de Grauw kent twee uitstapjes. “ Dat klopt, maar eerder was er spraken van dat ik samen met Maarten Willems naar UDI’19 zou gaan, maar dat ketste op het laatste moment af. Later kwam John Meijs die trainer was geworden bij OJC of ik geen interesse had om naar Rosmalen te verkassen. Ik wilde graag in mijn carrière een maal in de hoofdklasse spelen dus die kans pakte ik met beide handen aan.” Het verblijf was maar één jaar waar OJC Rosmalen het kampioenschap miste in de beslissingswedstrijd tegen Internos in Drunen. De Grauw vervolgt: “Ben nadat jaar teruggekomen en lager gaan voetbal bij mijn broers. Dat was ook de afspraak. In principe is dat leuk, maar als je van een Hoofdklasser afkomt en dan zesde klasse (die bestond toen nog red.) gaat voetballen is dat niet erg uitdagend. Harry Blokhuis was toen trainer die vroeg me toen, omdat hij door een blessure achterin problemen kreeg , om me bij de selectie te komen. Ik heb dat nog tot de winterstop afgehouden, maar ben uiteindelijk, na overleg thuis we hadden toen intussen twee kinderen, toch weer naar het eerste gegaan. We stonden toen vierde en verloren geen wedstrijd meer met één gelijkspel. Uiteindelijk werden we kampioen uit bij Rood-Wit Veldhoven.” Het zoveelste kampioenschap in al die jaren kon de lange verdediger bijschrijven in zijn toch spetterende voetballeven. “Ja, weetje na zoveel jaren realiseer ik me dat ik nooit gehuldigd ben ergens voor. Ik heb dertien seizoenen en in totaal 41 jaar bij Blauw Geel’38 gevoetbald, maar kan niet zeggen dat ik ooit een passend afscheid heb gehad. Dat neemt niet weg dat met het kampioenschap in 2006 ik mezelf alsnog een mooi afscheid uit de eerste selectie gaf.”

Roy Vermeulen scoort de verlossende goal uit bij Rood-Wit V. Antoin de Grauw juicht mee (R)

Ruud Fleskens
Toch kwam er nog een overgang in de rijke carrière: “Klopt ik kende Patrick den Otter die speelde bij WEC en hij vroeg me of ik daar kwam voetballen. Ruud Fleskens was toen trainer in Wijbosch. Dat heb ik toen gedaan want ik kende die gasten allemaal van onze Skivakanties. Leuke club een geweldig leuk jaar gehad daar. Altijd veel publiek en een geweldige sfeer daar op De Glorie. Daarna heb ik me weer gemeld bij Blauw Geel’38 in de lagere senioren. “

Onder 23
Het door corona stopgezette seizoen is tevens het laatste geweest voor Veghelse verdediger. We zullen zijn soms spijkerharde interferenties en bijkans snoeiharde vrije trappen met genoegen herinneren. “Je vergeet dat ik er ook nog vaak mee scoorde Peter” waarvan akte dus. Antoin de Grauw blijft behouden voor Blauw Geel’38 een club die een groot deel van zijn voetballeven invulde: “Ik ga samen met de trainers Youssef Laaroussi (hoofdtrainer) en Hans Smits het nieuwe trainerstrio vormen bij het onder 23 team. Twee ervaren gasten op een jong team dat lijkt me leuk. Wil vooral op de training hand en spandiensten verlenen blijf dan toch nog een beetje aan de bal actief. Bovendien voetbalt mijn zoon Thomas in dat team. Daar heb ik veel zin in. Het zijn wel veel wedstrijden behoorlijk ver weg zag ik, maar je speelt tenslotte ook op niveau dan moet je dat accepteren. Ik heb veel vertrouwen in die groep die vorige jaar al leuke dingen en dito resultaten liet zien.” Als alles normaal verloopt dan wordt er in de september gestart met de competitie. De speeltijden zijn 17.00 uur op zaterdagmiddag.